W takiej sytuacji zamawiający może odmówić przyjęcia utworu zgodnie z art. 55 ust. 4 pr. aut., następnie na podstawie art. 54 ust. 2 pr. aut. wyznaczyć twórcy odpowiedni termin na dostarczenie utworu zgodnego z treścią zobowiązania, a po upływie tego terminu odstąpić od umowy. © yong hian lim - Na gruncie polskiego prawa rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. Oznacza to, że na upublicznianie wizerunku w formie zdjęć czy filmów, wymagana jest, co do zasady, zgoda tej osoby. Wizerunek chroniony jest zarówno przez przepisy kodeksu cywilnego, jak i przez przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wizerunek to zespół cech, tworzących niepowtarzalny, wyjątkowy i rozpoznawalny obraz danej osoby. Może być on utrwalony na fotografii, rysunku czy portrecie malarskim. Co więcej, „ochroną z art. 23 KC objęty jest nie tylko przykładowo wymieniony w tym przepisie wizerunek człowieka ale także emitowany np. w telewizji jego głos.” (wyrok SA w Gdańsku z dnia 21 czerwca 1991 r., I ACr 127/91, OSA 1992, z. 1, poz. 8). Dobra osobiste, w tym wizerunek są chronione przez przepisy kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 24 ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Gdy naruszenie zostało już dokonane, może on także żądać od osoby, która dopuściła się naruszenia, dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności złożenia oświadczenia, przybierającego najczęściej formę przeprosin lub sprostowania. Art. 24 przewiduje również możliwość żądania zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę powstałą w wyniku naruszenia lub zagrożenia naruszeniem dobra osobistego. Natomiast, jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może domagać się również jej naprawienia. Polskie prawo w sposób szczególny chroni niektóre dobra osobiste, zapewniając im ochronę w przepisach pozakodeksowych. Taka ochrona przewidziana jest dla wizerunku, na którego rozpowszechnianie, zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wymagane jest zezwolenie osoby na nim przedstawionej. Należy zwrócić uwagę, że powyższy artykuł reguluje wyłącznie kwestię rozpowszechniania wizerunku, czyli jego upublicznianie dające możliwość zapoznania się z nim nieokreślonej grupie osób. Samo bezprawne tworzenie wizerunku pozostaje więc poza regulacją art. 81 pr. aut. i oceniane może być w świetle omówionych wyżej art. 23 i 24 Wizerunek osoby, co do zasady, może być więc rozpowszechniany wyłącznie za zgodą osoby na nim przedstawionej. Zgoda ta nie wymaga określonej formy, ale nie może być dorozumiana. Brak sprzeciwu nie może być więc interpretowany jako wyrażenie zgody na rozpowszechnianie wizerunku. Co więcej, osoba udzielająca zgody „musi mieć pełną świadomość nie tylko formy przedstawienia jej wizerunku, ale także miejsca i czasu publikacji, zestawienia z innymi wizerunkami i towarzyszącego jej komentarza” (wyrok SA w Warszawie z dnia 12 lutego 1998 r., I ACa 1044/97, LEX nr 81433). Osoba, której wizerunek jest rozpowszechniany musi nie tylko wyrazić na to zgodę ale powinna określić również sposób jego wykorzystania i być świadomą konsekwencji z tego wynikających. Biorąc pod uwagę powyższe argumenty podnosi się również, że zezwolenie nie może mieć charakteru abstrakcyjnego, wyrażającego możliwość dowolnego rozpowszechniania wizerunku, a powinno ono odnosić się do wyznaczonych sposobów i okoliczności wykorzystania. Osobie, której wizerunek jest rozpowszechniany bez jej zgody, przysługują roszczenia z art. 78 ust. 1 pr. aut. Przede wszystkim, osoba ta może żądać zaniechania bezprawnego rozpowszechniania jej wizerunku oraz żądać od osoby, która dopuściła się naruszenia, dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli naruszenie było zawinione, sąd może przyznać odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub - na żądanie pokrzywdzonego - zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez pokrzywdzonego cel społeczny. Istnieją dwa wyjątki od konieczności uzyskania zgody do rozpowszechniania wizerunku, przewidziane w art. 81 ust. 2 pr. aut. Pierwszy z nich dotyczy osób powszechnie znanych, jeżeli ich wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nich funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych czy zawodowych. Drugi wyjątek dotyczy osób stanowiących jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza. Wizerunek tych osób nie może być istotnym elementem będącym centrum kompozycji, a stanowi raczej dodatek, niewnoszący nowej wartości. W dwóch powyższych przypadkach uzyskanie zgody na rozpowszechnianie wizerunku nie jest wymagane. Pobierz załącznik: .txt (0 Pobrań) Najnowsze od Administrator Infinite Dimensions - International Innovation Summit Prawnicze Targi Praktyk i Pracy - aktualna edycja - 11 maj 2022 r. Prawo Sport Finanse 2021 Trzy pierwsze miejsca w trzeciej edycji konkursu Tax Everest na najlepsze podatkowe prace magisterskie Ogólnopolska Konferencja Naukowa "Prawo, sport, medycyna" Od­po­wie­dzial­ność kar­ną z ty­tu­łu prze­stępstw prze­ciw­ko pra­wu au­tor­skie­mu jest ure­gu­lo­wa­na w art. 115 – 124 usta­wy z dnia 4 lu­te­go 1994 r. o pra­wie au­tor­skim i pra­wach po­krew­nych, da­lej p.a. Nor­my praw­ne od­no­szą­ce się do od­po­wie­dzial­no­ści kar­nej, a za­war­te

A- A+ Archiwum Niedowidzący Gmina w obiektywieINFORMACJA wynikająca z ROZPORZĄDZENIA ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych);Większa całość, której elementem jest wizerunek. Nie wymaga się zezwolenia na rozpowszechnianie wizerunku osoby, jeśli stanowi ona jedynie szczegół całości takiej, jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza. Celem tej regulacji jest umożliwienie rozpowszechniania informacji o wydarzeniach politycznych, gospodarczych, kulturalnych, sportowych, a także o codzienności w rozmaitych obszarach ludzkiego działania. Ważnym powodem regulacji jest także dokumentowanie i sprawozdawczość. Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z r. (I ACa 957/01, TPP 2002, Nr 3) stwierdził: "przepis art. 81 ust. 2 pkt 2 uchyla wymaganie zezwolenia na rozpowszechnianie wizerunku osoby stanowiącej jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza. Idzie tu o przedstawienie miejsca lub wydarzenia, w którym występują wprawdzie rozpoznawalne osoby, ale główną treść przedstawienia konstruuje miejsce (np. ulica lub budowla) lub wydarzenie (np. manifestacja lub impreza sportowa), a nie rozpoznawalna podobizna osoby lub osób; nie osoba, lecz miejsce lub wydarzenie stanowi główny przedmiot treści przedstawionej. Wójt gminy zaprasza Wójt Gminy Adamów Dariusz SzykułaW sprawach skarg i wniosków przyjmuje interesantów w każdy wtorek:od 7:00 do 14:00 Ankieta badająca liczbę osób zadowolonych ze zrealizowanej inwestycji dot. budowy pomostów wędkarskich Wypełnij Odpowiedzi wersja językowa Kalendarz 12345678910111213141516171819202122232425262728293031 Zegar : :

\n\n\nart 81 ust 2 pr aut
• fotografie umieszczone w mediach społecznościowych (fb) jak i na stronie www restauracji pozyskane na mocy zgody do momentu jej wycofania (art. 17) Zgodnie z art. 81 ust. 2 pr.aut : nie jest wymagana zgoda na wykorzystanie wizerunku, jeżeli sfotografowana osoba, stanowi tylko element całości, a usunięcie jej wizerunku nie wpłynie na
Autorzy artykułu: dr Joanna Łuczak-Tarka oraz apl. adw. Adrianna do wizerunku podlega ochronie na gruncie ustawy z dn. 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych[1] (dalej: Pr. Aut.). Ustawa ta nie zawiera co prawda legalnej definicji wizerunku, to jednak w doktrynie i orzecznictwie interpretuje się to pojęcie szeroko, uznając za wizerunek „wytwór niematerialny, który za pomocą środków plastycznych przedstawia rozpoznawalną podobiznę danej osoby (lub danych osób)”[2], przy czym do kategorii tej zalicza się nie tylko portret czy fotografię, ale też karykaturę, maskę artystyczną, a nawet body art[3]. Jednocześnie, wizerunek jest daną osobową, która w zależności od stanu faktycznego będzie stanowiła informację o zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej. Forma jego utrwalenia nie ma tu zasadniczego znaczenia, tzn. może to być zarówno zdjęcie czy nagranie z monitoringu. Istotne jednak będą narzędzia wykorzystywane w takim procesie – to one pozwolą na rozstrzygnięcie, czy w przypadku wykorzystywania konkretnego wizerunku dochodzi do przetwarzania danych zwykłych czy danych szczególnej kategorii. Wizerunek twarzy może stanowić daną biometryczną[4], jeśli jego przetwarzanie odbywa się przy użyciu specjalnych technik, takich jak techniki biometryczne[5]. Dlatego też administrator wykorzystując wizerunek np. swoich pracowników nie może zapominać zarówno o regulacjach RODO, jak i o przepisach prawa wizerunku – kiedy konieczna jest zgoda?Co do zasady, zgodnie z art. 81 ust. 1 Pr. Aut. nie można rozpowszechniać cudzego wizerunku bez zgody osoby na nim przedstawionej. Reguła ta doznaje trzech wyjątków:osoba, której wizerunek ma być rozpowszechniony, jest osobą powszechnie znaną, a jej wizerunek utrwalono w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych (w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych);wizerunek osoby stanowi jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza, lub też;osoba otrzymała umówioną zapłatę za pozostałych przypadkach rozpowszechnianie wizerunku bez wymaganego prawem zezwolenia jest bezprawne. Wynika to z ochrony dóbr osobistych jednostki oraz konieczności zapewnienia jej wyłącznego prawa do decydowania o rozpowszechnianiu własnego pojęciem „rozpowszechniania” wizerunku, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt) 3 Pr. Aut., należy rozumieć udostępnienie go publicznie w jakikolwiek sposób. Będzie nim więc co do zasady np. umieszczenie zdjęcia pracownika na portalu społecznościowym firmy, w stopce wiadomości e-mail wysyłanych do klientów czy w folderze reklamowym przekazywanym potencjalnym kontrahentom na międzynarodowych targach branżowych. Jednocześnie rozpowszechnianie wizerunku stanowi bez wątpienia przetwarzanie danych osobowych, o którym mowa w art. 4 ust. 2 RODO. Należy zatem odwołać się do przesłanek legalizujących przetwarzanie – a w analizowanym przypadku do zgody (do której nawiązuje także Pr. Aut.) i realizacji prawnie uzasadnionych interesów które musi spełniać zgodaPrzepisy prawa autorskiego nie precyzują, jakie warunki musi spełniać prawnie wiążąca zgoda na rozpowszechnianie wizerunku. Stąd wiele wątpliwości, które częściowo rozstrzygane są przez orzecznictwo. Z pewnością zgoda musi być wyrażona wprost i to w sposób niebudzący wątpliwości; nie można jej domniemywać – podobnie jak w przypadku zgody na przetwarzanie danych osobowych. Przykładowo, sam brak sprzeciwu wobec fotografowania, a nawet pozowanie do zdjęć, może oznaczać jedynie zgodę na utrwalenie wizerunku, ale nie na jego rozpowszechnianie (zob. wyr. SA w Poznaniu z r., I ACa 246/05, niepubl.; wyr. SA w Warszawie z r. I ACa 509/04, niepubl.). Mimo takiego rygoryzmu, prawo nie ustanawia żadnych wymogów co do formy zgody, tzn. może być ona wyrażona przez każde zachowanie ujawniające wolę danej osoby w sposób dostateczny, w tym ustnie lub w postaci RODO także nie wprowadzają wymogów dotyczących formy wyrażenia zgody na przetwarzanie. Istotna będzie jednak możliwość wykazania przez administratora, z uwagi na zasadę rozliczalności[6], która z przesłanek legalizujących została spełniona, a w przypadku rozpowszechniania wizerunku, że podmiot danych wyraził zgodę na przetwarzanie danych poprzez jego upublicznienie. Zgoda taka musi również kumulatywnie spełnić następujące wymogi tzn. być dobrowolna, konkretna, świadoma i jednoznaczna[7].Na gruncie przepisów prawa autorskiego ważne jest, aby osoba wyrażająca zgodę miała świadomość w jaki sposób jej wizerunek będzie rozpowszechniany – zdarza się bowiem, zwłaszcza w przypadku tzw. zgód blankietowych, zezwalających na rozpowszechnianie wizerunku w dowolny sposób, że sądy przyjmują nieważność tego typu zezwolenia w zakresie, w jakim udzielający zgody nie wiedział na co rzeczywiście się godzi (zob. przykł. wyr. SA w Warszawie z r., I ACa 1686/13). Zezwolenie takie nie może mieć więc charakteru abstrakcyjnego, ale powinno wskazywać na konkretne okoliczności (a przynajmniej ich rodzaj), w których wizerunek może być rozpowszechniany, w tym na formę przedstawienia wizerunku, miejsce, czas publikacji, a także na to, jakim komentarzem wizerunek będzie opatrzony. Podobnie, motyw 42 preambuły RODO zwraca uwagę, że świadome wyrażenie zgody na przetwarzanie danych ma miejsce, gdy podmiot danych zna co najmniej tożsamość administratora oraz zamierzone cele przetwarzania. Stwierdzenie to nie stanowi jednak podstawy do zwolnienia administratora od konieczności spełnienia obowiązku informacyjnego, o którym mowa w art. 13 RODO. Jeśli jest nim pracodawca, a zgoda została wyrażona już w trakcie trwania stosunku pracy to wystarczy, że obowiązek ten zostanie zrealizowany w części – w zakresie związanym bezpośrednio z upublicznieniem zgodyUznaje się, że zezwolenie na rozpowszechnianie wizerunku, udzielone na podstawie art. 81 ust. 1 Pr. Aut., może być w każdym czasie odwołane, chyba że odwołanie to staje się bezprzedmiotowe, ponieważ interes majątkowy został już zrealizowany (np. gdy zdjęcie zostało już upublicznione w sposób określony przez strony). Odwołanie zgody działa więc ex nunc (wyr. SA z Wrocławia z r., I ACa 1492/06) – tzn. od chwili złożenia stosownego oświadczenia woli na z punktu widzenia prawa, praktyką jest stosowanie w umowach postanowień przewidujących nieodwołalną zgodę osoby, której wizerunek utrwalono, na jego rozpowszechnianie w przyszłości. Takie zastrzeżenie pozbawiające podmiot uprawniony możliwości wyrażenia sprzeciwu wobec rozpowszechniania jego wizerunku nie znajduje potwierdzenia ani w przepisach, ani w literaturze. Teoretycznie w ramach swobody kontraktowania strony mogą tak ograniczyć prawo osoby portretowanej, niemniej jednak stoi to w sprzeczności z zasadą autonomii jednostki (będącej podstawą wprowadzenia tego typu regulacji) i wolności zmiany podjętej decyzji[8], a nawet z potrzebą ochrony ludzkiej godności[9]. Mimo to czasami dopuszcza się koncepcję, według której ograniczenie swobody odwołania zgody na rozpowszechnianie wizerunku jest uzasadnione w sytuacji, gdy umowa o gospodarcze wykorzystanie wizerunku ma na celu wyłącznie realizację interesów majątkowych uprawnionego (np. gdy dochodzi do rozpowszechniania wizerunku w celu reklamowym, merchandisingowym). Wówczas, prawo do wizerunku zostałoby częściowo „sparaliżowane” na czas obowiązywania umowy[10]. Uprawniony będzie jednak mieć możliwość zakazania rozpowszechniania wizerunku, jeśli – w świetle nowych okoliczności – czynność ta będzie naruszać inne jego prawa osobiste, np. prawo do powyżej sytuacja nie budzi zasadniczych wątpliwości na gruncie RODO – tzn. zgoda na przetwarzanie danych w postaci rozpowszechniania wizerunku może być odwołana w każdym czasie, przy czym pozostanie ona bez wpływu na zgodność z prawem takiego przetwarzania przed jej odwołaniem[11]. Jednocześnie odwołanie zgody nie musi następować w taki sam sposób jak jej wyrażenie – administrator musi tylko zapewnić, aby było ono równie łatwe[12]. W przypadku odwołania zgody na przetwarzanie, przy jednoczesnym braku innej przesłanki legalizującej, podmiot danych może żądać usunięcia danych[13]. Sytuację administratora skomplikuje jednak wcześniejsze upublicznienie tych danych. Jeśli do niego doszło administrator ma obowiązek podjęcia tzw. rozsądnych działań w celu poinformowania innych administratorów przetwarzających te dane, że podmiot danych żąda realizacji prawa do bycia zapomnianym – a tym samym usunięcia wszystkich łączy (linków) do tych danych oraz ich kopii[14]. Działania podjęte w związku ze spełnieniem „obowiązku informacyjnego” wobec innych administratorów mają uwzględniać narzędzia i środki, którymi dysponuje podmiot zobowiązany oraz koszty takiej uzasadniony interes administratora jako przesłanka legalizująca Dopuszczalność przetwarzania przez pracodawcę danych osobowych w postaci wizerunku pracownika wymaga każdorazowej oceny. Przesłanką legalizującą dla przetwarzania tych danych może być także art. 6 ust. 1 lit. f) RODO – tj. niezbędność przetwarzania do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez administratora[15]. Administrator chcący powołać się na tę okoliczność jest zobligowany do przeprowadzenia tzw. testu równowagi, który służy ustaleniu, czy interesy lub podstawowe prawa i wolności podmiotu danych nie mają charakteru nadrzędnego w stosunku do jego interesów. Co ważne, powinien on zostać przeprowadzony przed rozpoczęciem przetwarzania danych w oparciu o art. 6 ust. 1 lit. f) RODO, gdyż w istocie jego wynik przesądzi o możliwości powołania się na tę przesłankę przetwarzania. W przypadku ustalenia, że interesy podmiotu danych lub też jego prawa i wolności mają charakter nadrzędny nad interesem administratora przetwarzanie danych w oparciu o wskazany powyżej przepis nie jest możliwe – przesłanka ta ma zatem charakter negatywny. Należy w pełni podzielić stanowisko W. Chomiczewskiego, że niezbędność przetwarzania do realizacji uzasadnionego interesu administratora należy oceniać odrębnie dla konkretnych kategorii danych[16]. Odnosząc się zatem do wizerunku pracowników, z uzasadnionym interesem pracodawcy, a jednocześnie z niezbędnością przetwarzania, będziemy mieli do czynienia, gdy np. ich zdjęcia wraz z imionami i nazwiskami będą umieszczane ze względów bezpieczeństwa na kartach dostępu do pomieszczeń. Przesłanka z art. 6 ust. 1 lit. f) RODO w wielu wypadkach nie będzie jednak spełniona dla przetwarzania polegającego na upublicznieniu wizerunku. Wyjątkiem od tej zasady będzieprzykładowo umieszczenie wizerunku rzecznika prasowego spółki na jej stronach środki ochrony prawnej W razie rozpowszechniania wizerunku osoby na nim przedstawionej bez wymaganego prawem zezwolenia przysługują roszczenia wymienione w art. 78 ust. 1 Pr. Aut., tj. żądanie zaniechania rozpowszechniania wizerunku, usunięcia skutków niezgodnego z prawem rozpowszechniania czy też żądanie odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia lub przekazania określonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Jednocześnie osobie, której dane dotyczą, przysługuje prawo do złożenia na działanie będące niezgodnym z prawem przetwarzaniem jej wizerunku skargi do organu nadzorczego[17], a także prawo do skutecznego środka ochrony prawnej przed sądem[18]. Naruszenie reguł przetwarzania danych obejmujących wizerunek, w tym np. jego bezprawne upublicznienie stanowi również podstawę do nałożenia na administratora kary pieniężnej, która w przypadku, gdy jest nim przedsiębiorstwo, może wynieść do 4 % jego całkowitego rocznego obrotu albo do 20 mln euro – w zależności od tego, która z kwot będzie kwotą wyższą. Takie przetwarzanie może także stanowić przestępstwo, zagrożone alternatywnie karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch[19].Ponadto podmiot, którego wizerunek rozpowszechniono bezprawnie, oprócz ww. uprawnień, może dochodzić swoich roszczeń na gruncie art. 24 ponieważ wizerunek jest traktowany jako dobro osobiste w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego (zob. art. 23 Z tego względu może domagać się zaniechania działania zagrażającego jego dobru osobistemu, zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Może również żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, podjęła czynności potrzebne do usunięcia jego skutków (np. złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie). Jeśli natomiast została wyrządzona szkoda majątkowa – poszkodowany może wnosić o jej naprawienie na zasadach ogólnych (tzn. wykazując działanie szkodzące, szkodę oraz związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem a powstaniem szkody). Warto zaznaczyć, że opisane wyżej roszczenia mogą być dochodzone kumulatywnie (czyli łącznie) z roszczeniami wynikającymi z art. 78 ust. 1 Pr. Aut. Co więcej, samodzielną podstawę dochodzenia roszczeń odszkodowawczych przez podmioty danych z tytułu poniesionej szkody majątkowej lub niemajątkowej stanowi art. 82 RODO[20].Autorzy artykułu: dr Joanna Łuczak-Tarka apl. adw. Adrianna Michałowicz[1] Tekst jedn. z 2018 r. poz. 1191.[2] J. Barta, R. Markiewicz, [w:] J. Barta, R. Markiewicz, Komentarz Pr. Aut, Warszawa 2011, s. 519.[3] P. Ślęzak [w:] P. Ślęzak, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, 2017, komentarz do art. 81, nb. 14-18.[4] Zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 14 RODO „dane biometryczne” oznaczają dane osobowe, które wynikają ze specjalnego przetwarzania technicznego, dotyczą cech fizycznych, fizjologicznych lub behawioralnych osoby fizycznej oraz umożliwiają lub potwierdzają jednoznaczną identyfikację tej osoby, takie jak wizerunek twarzy lub dane daktyloskopijne.[5] M. Kuba, [w:] E. Bielak – Jomaa, D. Lubasz (red.), Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych. Komentarz, Warszawa 2017, s. 276.[6] Art. 5 ust. 2 RODO.[7] Na temat wszystkich wymogów, które musi spełniać zgoda na przetwarzanie danych zob. D. Lubasz, [w:] E. Bielak – Jomaa, D. Lubasz (red.), Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych. Komentarz, Warszawa 2017, s. 351 i n. oraz Wytyczne Grupy Roboczej art. 29 RODO ds. Ochrony Danych dotyczące zgody z dnia r., 17/PL, WP (nieoficjalne tłumaczenie dostępne na stronie dostęp z dnia: r.).[8] T. Grzeszak [w:] J. Barta (red.), Prawo autorskie. System Prawa Prywatnego, t. 13, s. 811.[9] T. Targosz, Commercialisation of Personality Rights, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego 2007, nr 3, s. 53.[10] T. Grzeszak [w:] J. Barta (red.), Prawo autorskie. System Prawa Prywatnego, t. 13, s. 814.[11] Art. 7 ust. 3 RODO.[12] Tamże.[13] Art. 17 ust. 1 lit. b) RODO.[14] Art. 17 ust. 2 RODO.[15] Lub stronę trzecią.[16] W. Chomiczewski, [w:] E. Bielak – Jomaa, D. Lubasz (red.), Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych. Komentarz, Warszawa 2017, s. 395.[17] Art. 77 ust. 1 RODO.[18] Art. 79 ust. 1 RODO.[19] Zob. art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych ( z 2018 r. poz. 1000).[20] Więcej zob. N. Zawadzka, [w:] E. Bielak – Jomaa, D. Lubasz (red.), Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych. Komentarz, Warszawa 2017, s. 1049 i n. Post Views: 94 682 Polecane artykuły Używamy cookies i podobnych technologii. Uzyskujemy do nich dostęp w celach statystycznych i zapewnienia prawidłowego działania strony. Możesz określić w przeglądarce warunki przechowywania cookies i dostępu do nich. Więcej Nasza siedziba znajduje się w Łodzi. Nasze akta rejestrowe prowadzi Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, XX Wydział Gospodarczy KRS, numer KRS 465886, NIP możesz się z nami skontaktować?listownie: ul. Żwirki 17, 90-539 Łódźe-mailem na adres: info@ masz prawa?1. dostępu do Twoich danych,2. ich poprawiania,3. żądania ich usunięcia,4. ograniczenia przetwarzania,5. wniesienia sprzeciwu co do przetwarzania Twoich danych zrobić gdy uważasz, że przetwarzamy Twoje dane niezgodnie z wymogami prawnymi?Możesz wnieść skargę do organu nadzorczego. W Polsce jest to Prezes Urzędu Ochrony Danych co nam Twoje dane, czyli w jakim celu je przetwarzamy?1. odpowiedzi na Twoją wiadomość lub rozwiązania poruszonej przez Ciebie sprawy,2. marketingowym polegającym na promocji naszych towarów i usług oraz nas musisz podawać nam swoje dane?Jest to dobrowolne, lecz bez podania Twoich danych kontaktowych nie będziemy mogli odpowiedzieć na Twoją wiadomość i możemy nie móc rozwiązać poruszonej przez Ciebie jakiej podstawie prawnej przetwarzamy Twoje dane?Art. 6 ust. 1 lit. f RODO, czyli tego prawnie uzasadnionym interesem jest udzielenie odpowiedzi na Twoje pytanie lub rozwiązanie poruszonej przez Ciebie sprawy oraz prowadzenie naszego przekażemy Twoje dane?1. podmiotom zajmującym się hostingiem (przechowywaniem) strony oraz danych osobowych dla nas,2. dostawcom narzędzi służących do analityki działania długo będziemy przetwarzać Twoje dane?1. przez czas potrzebny na udzielenie odpowiedzi na Twoje pytanie lub rozwiązanie poruszonej przez Ciebie sprawy,2. prowadzenia działań marketingowych przez nas albo do czasu wyrażenia przez Ciebie sprzeciwu wobec dalszego przetwarzania danych w celach po przekazaniu nam danych możesz sprzeciwić się ich przetwarzaniu?Tak. Możesz to zrobić w dwóch sytuacjach, gdy przetwarzamy Twoje dane:1. na potrzeby marketingu bezpośredniego; takiego sprzeciwu nie musisz uzasadniać,2. na podstawie innych naszych prawnie uzasadnionych interesów; taki sprzeciw wymaga uzasadnienia Twoją szczególną sytuacją. Nasza siedziba znajduje się w Łodzi. Nasze akta rejestrowe prowadzi Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, XX Wydział Gospodarczy KRS, numer KRS 465886, NIP możesz się z nami skontaktować?listownie: ul. Żwirki 17, 90-539 Łódźe-mailem na adres: info@ masz prawa?1. dostępu do Twoich danych,2. ich poprawiania,3. żądania ich usunięcia,4. ograniczenia przetwarzania,5. wniesienia sprzeciwu co do przetwarzania Twoich danych zrobić gdy uważasz, że przetwarzamy Twoje dane niezgodnie z wymogami prawnymi?Możesz wnieść skargę do organu nadzorczego. W Polsce jest to Prezes Urzędu Ochrony Danych co nam Twoje dane, czyli w jakim celu je przetwarzamy?1. odpowiedzi na Twoją wiadomość lub rozwiązania poruszonej przez Ciebie sprawy,2. marketingowym polegającym na promocji naszych towarów i usług oraz nas samych, a na podstawie Twojej zgody wysyłaniu do Ciebie newslettera. Będziemy także analizowali czy zapoznajesz się z naszymi newsletterami, i które z informacji w nich zawartych czytasz musisz podawać nam swoje dane?Jest to dobrowolne, lecz bez podania Twoich danych kontaktowych nie będziemy mogli odpowiedzieć na Twoją wiadomość i możemy nie móc rozwiązać poruszonej przez Ciebie jakiej podstawie prawnej przetwarzamy Twoje dane?1. Art. 6 ust. 1 lit. f RODO, czyli tego prawnie uzasadnionym interesem jest udzielenie odpowiedzi na Twoje pytanie lub rozwiązanie poruszonej przez Ciebie sprawy oraz prowadzenie naszego marketingu, a także analizowanie czy czytasz nasze newslettery, i które z informacji w nich zawartych czytasz Jeżeli wyrazisz zgodę na otrzymywanie komunikatów marketingowych również na Twój adres e-mail, to podstawą prawną będzie także art. 10 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną oraz art. 172 ustawy Prawo przekażemy Twoje dane?1. podmiotom zajmującym się hostingiem (przechowywaniem) strony oraz danych osobowych dla nas,2. dostawcom narzędzi służących do:a. analityki działania strony,b. dostawcom narzędzi służących do wysyłania długo będziemy przetwarzać Twoje dane?1. przez czas potrzebny na udzielenie odpowiedzi na Twoje pytanie lub rozwiązanie poruszonej przez Ciebie sprawy,2. prowadzenia działań marketingowych przez nas albo do czasu wyrażenia przez Ciebie sprzeciwu wobec dalszego przetwarzania danych w celach marketingowych albo odwołania zgody na wysyłanie wiadomości na Twój adres e-mail. Odwołanie przez Ciebie zgody nie wpływa na zgodność z prawem przetwarzania przed wycofaniem po przekazaniu nam danych możesz sprzeciwić się ich przetwarzaniu?Tak. Możesz to zrobić w dwóch sytuacjach, gdy przetwarzamy Twoje dane:1. na potrzeby marketingu bezpośredniego; takiego sprzeciwu nie musisz uzasadniać,2. na podstawie innych naszych prawnie uzasadnionych interesów; taki sprzeciw wymaga uzasadnienia Twoją szczególną sytuacją. Nasza siedziba znajduje się w Łodzi. Nasze akta rejestrowe prowadzi Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, XX Wydział Gospodarczy KRS, numer KRS 465886, NIP możesz się z nami skontaktować?listownie: ul. Żwirki 17, 90-539 Łódźe-mailem na adres: info@ masz prawa?1. dostępu do Twoich danych,2. ich poprawiania,3. żądania ich usunięcia,4. ograniczenia przetwarzania,5. wniesienia sprzeciwu co do przetwarzania Twoich danych zrobić gdy uważasz, że przetwarzamy Twoje dane niezgodnie z wymogami prawnymi?Możesz wnieść skargę do organu nadzorczego. W Polsce jest to Prezes Urzędu Ochrony Danych co nam Twoje dane, czyli w jakim celu je przetwarzamy?W celu marketingu nas i naszych usług, w tym w celu wysyłania do Ciebie naszego newslettera, a także analizowania czy zapoznajesz się z naszymi newsletterami, i które z informacji w nich zawartych czytasz musisz podawać nam swoje dane?Jest to dobrowolne. Bez ich podania nie będziesz jednak mógł otrzymywać jakiej podstawie prawnej przetwarzamy Twoje dane?1. Art. 6 ust. 1 lit. f RODO, czyli tego prawnie uzasadnionym interesem jest prowadzenie marketingu własnych usług, a także analizowanie czy czytasz nasze newslettery, i które z informacji w nich zawartych czytasz art. 10 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną oraz art. 172 ustawy Prawo przekażemy Twoje dane?1. Dostawcom narzędzi do:a. analityki ruchu na stronie,b. wysyłki newsletterów,2. Podmiotom zajmującym się hostingiem (przechowywaniem) strony oraz danych osobowych dla długo będziemy przetwarzać Twoje dane?Przez czas prowadzenia działań marketingowych przez nas albo do czasu wyrażenia przez Ciebie sprzeciwu wobec dalszego przetwarzania danych w celach marketingowych, albo odwołania zgody na wysyłanie wiadomości na Twój adres e-mail. Odwołanie przez Ciebie zgody nie wpływa na zgodność z prawem przetwarzania przed wycofaniem po przekazaniu nam danych możesz sprzeciwić się ich przetwarzaniu?Tak. Możesz to zrobić w dwóch sytuacjach, gdy przetwarzamy Twoje dane:1. na potrzeby marketingu bezpośredniego; takiego sprzeciwu nie musisz uzasadniać,2. na podstawie innych naszych prawnie uzasadnionych interesów; taki sprzeciw wymaga uzasadnienia Twoją szczególną sytuacją.
W uzasadnieniu do wyroku sąd wskazał, że w przepisach art. 54 i 55 pr. aut. mowa jest bowiem o twórcach, a więc o osobach fizycznych będących autorami utworu. Jeśli chodzi o możliwość W dniu 28 lutego 2017 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie wydał wyrok dotyczący udostępniania wizerunku bez zezwolenia i rozpowszechniania go. 1. Udostępnianie wizerunku bez zezwolenia - w ramach żartu 2. Stanowisko Sądu Apelacyjnego w sprawie udostępniania wizerunku bez zezwolenia 3. Udostępnianie wizerunku bez zezwolenia - wizerunek jako tło 4. Dozwolony użytek w prawie autorskim 5. Definicja satyry 6. Naruszenie czci 7. Udostępnianie wizerunku bez zezwolenia - czy to naruszenie prywatności? Zdaniem Sądu nie wymaga się zezwolenia na udostępnianie wizerunku osoby i rozpowszechnianie go, jeśli stanowi ona jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza, a wyliczenie to ma charakter przykładowy. Dla zastosowania art. 81 ust. 2 pkt 2 rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie w strukturze przedstawienia relacji między wizerunkiem osoby a pozostałymi elementami jego treści. Jeśli wizerunek osoby stanowi wyłącznie element akcydentalny lub akcesoryjny przedstawienia, czyli, że w razie jego usunięcia nie zmieniłby się przedmiot i charakter przedstawienia, to rozpowszechnianie nie wymaga przedmiotowej sprawie w powódka wystąpiła z pozwem przeciwko Telewizji domagając się zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz kwoty 15000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2013 r. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz zaprzestania naruszania jej dóbr osobistych poprzez zakończenie emitowania programu w zakresie fragmentu, w którym wykorzystano jej wizerunek oraz usunięcia ze stron internetowych fragmentu tego nagrania. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm wizerunku bez zezwolenia - w ramach żartuUzasadniając swoje żądanie, powódka wskazała, że była uczestniczką programu emitowanego przez telewizję, w której wyraziła zgodę na udostępniania wizerunku i wykorzystanie go w tym programie oraz w spotach reklamowych w telewizji jego dotyczących. W trakcie festiwalu organizowanego przez Telewizję fragment programu użyto w ramach żartu z prowadzącej, a w nim trzykrotnie była widoczna twarz powódki w ośmieszającym kontekście i z dyskredytującym ją komentarzem. Jednocześnie wizerunek powódki został przez pozwaną udostępniony publicznie podczas transmisji w ogólnopolskim paśmie programu. Powódka twierdziła, że pozwana naruszyła w ten sposób jej dobra osobiste w postaci prawa do wizerunku, prawa do prywatności oraz dobrego odpowiedzi na pozew Telewizja wniosła o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powódki kosztami postępowania, zaprzeczając w całości twierdzeniom pozwu i zawartym w nim powyższe stanowisko, pozwana zanegowała to, aby w przedłożonym przez powódkę zapisie audiowizualnym znajdowały się fragmenty audycji w których obiektywnie rozpoznawalna jest jakakolwiek inna osoba poza prowadzącą. Nadto wizerunek powódki, o ile w spornej audycji występował, był wkomponowany w większą całość, a rozpoznawalna była jedynie audycja wraz z jej prowadzącą. Osoba powódki nie była w ogóle przedmiotem zainteresowania twórców występujących na scenie, a satyra była nakierowana wyłącznie na osobę prowadzącej. Jednocześnie satyryczna konwencja utworu wymagała odpowiedniej ilustracji, stąd też pojawiały się urywki rozpowszechnionych utworów, co dopuszcza art. 29 ust. 1 pr. aut. Pozwana wskazał również, że nie jest właścicielem ani administratorem strony internetowej, której dotyczy żądanie usunięcia Sądu Apelacyjnego w sprawie udostępniania wizerunku bez zezwoleniaSąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie oddalił powództwo. Apelację od tego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w Apelacyjny orzekł jest nieuzasadniona, a podniesione w niej zarzuty nie znalazły uznania Sądu II - ej instancji. Sąd Okręgowy dokonał bowiem prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne. Również dokonana w oparciu o te ustalenia ocena prawna zgłoszonych żądań nie budzi zastrzeżeń, a co za tym idzie nie może podlegać weryfikacji w ramach kontroli uznał Sąd I - ej instancji, że nie wymaga się zezwolenia na rozpowszechnianie wizerunku osoby, jeśli stanowi ona jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza, a wyliczenie to ma charakter przykładowy. Dla zastosowania art. 81 ust. 2 pkt 2 pr. aut. rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie w strukturze przedstawienia relacji między wizerunkiem osoby a pozostałymi elementami jego treści. Jeśli wizerunek osoby stanowi wyłącznie element akcydentalny lub akcesoryjny przedstawienia, czyli, że w razie jego usunięcia nie zmieniłby się przedmiot i charakter przedstawienia, to rozpowszechnianie nie wymaga wizerunku bez zezwolenia - wizerunek jako tło Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że fragment utworu, w którym znalazł się wizerunek powódki, dotyczył prowadzącej ten program i jej pożycia małżeńskiego, zakończonego rozwodem. Wpływ jej aktywności w programie na rozpad pożycia małżeńskiego określony w komentarzu jako "wysprzątanie domu nie tylko z kurzu, ale i z małżonka" zobrazowany został scenami z udziałem męża, w tym z rozprawy rozwodowej i właśnie fragmentem programu z udziałem powódki. Ukazanie jej twarzy nie ma zaś żadnego związku z tematem satyry, ani wypowiedzianym komentarzem i z tego powodu określić je można jako tło dla prezentacji głównego wątku, z czym niesłusznie polemizuje konsekwencji trafnie przyjął Sąd Okręgowy, że o akcesoryjnym charakterze użycia wizerunku powódki świadczy to, że w razie jego usunięcia nie zmieniłby się przedmiot i charakter tego utworu. Bez znaczenia pozostaje tu akcentowana w apelacji okoliczność zbliżenia na twarz powódki, gdyż nawet ten element nie miał żadnego związku z prezentowaną tezą i nie uczynił powódki tematem przedstawienia. Nie była to zresztą prezentacja na tyle wyraźna i długa, by powódka stała się w niej istotną postacią. Stąd też do naruszenia art. 81 ust. 2 pkt 2 pr. aut. nie użytek w prawie autorskimPonadto przy rozpoznaniu niniejszej sprawy należy mieć na uwadze postać dozwolonego użytku z art. 29 pr. aut., który nie został ograniczony do wskazanego kręgu uprawnionych, ani do określonej kategorii utworu z zastrzeżeniem jedynie dotyczącym jego wielkości. Warunkiem legalności cytatu jest skorzystanie z utworu, który został rozpowszechniony tj. udostępniony w warunkach określonych w art. 6 ust. 1 pkt 3 pr. aut., a w niniejszej sprawie powódka niewątpliwie upowszechniła swój wizerunek w art. 29 pr. aut. przewiduje, że wykorzystany może być drobny utwór w całości, zaś inne utwory mogą być wykorzystane w urywkach lub fragmentach, a właśnie fragmentaryczne wykorzystanie miało miejsce w niniejszej sprawie. Jednocześnie należy przyjąć, że zamieszczenie może odbywać się w każdy sposób tj. na każdym polu eksploatacji. W niniejszej sprawie mamy do czynienia z użyciem fragmentu programu w filmowym materiale satyrycznym, co także jest polem eksploatacji. Dalej wykorzystanie utworu w ramach cytatu powinno się mieścić w utworze stanowiącym samoistną całość, a stanowi ją sporny materiał. Jednocześnie ustawa zakreśla cele, jakim może służyć cytat. Celem takim jest wyjaśnianie, polemika, analiza krytyczna lub naukowa, nauczanie lub prawa gatunku twórczości. O ile parodia, pastisz i karykatura uzyskały w art. 29 (1) pr. aut. swój odrębny status uprawniający do wykorzystania innych utworów w zakresie uzasadnionym prawami tych gatunków twórczości, to satyra mieści się w ogólnej formule art. 29 pr. satyrySatyra ze swej natury to utwór ośmieszający lub piętnujący ukazywane w nim zjawiska lub osoby, stąd sięga się w niej często do wyolbrzymienia, karykatury, czy paradoksu. Typową cechą satyry jest dążenie do ośmieszenia tego, co jej autorowi wydaje się szkodliwe, bezwartościowe lub błędne, dlatego często przedstawia ona rzeczywistość "w krzywym zwierciadle". Niezaprzeczalnie zaś posłużenie się tym gatunkiem w celu ośmieszenia tematyki programu wymagało użycia jego fragmentu i uprawniało do tego, co czyni działanie strony pozwanej pozbawionym cechy czciPrawidłowo Sąd Okręgowy zastosował również art. 23 i 24 i ocenił, że nie doszło do naruszenia nie tylko prawa do wizerunku powódki, ale także jej dobra osobistego w postaci czci w jej zewnętrznym aspekcie. Powoływane przez powódkę okoliczności związane z ośmieszeniem w otoczeniu i zakłóceniem spokojnej egzystencji należy bowiem zakwalifikować jako wskazujące na poszukiwanie ochrony wartości w postaci właśnie dobrego twierdzeniom apelacji brak jest podstaw do twierdzenia, że w odbiorze przeciętnego widza celem programu był nie tylko żart z prowadzącej, ale również zdyskredytowanie powódki w ośmieszającym kontekście i z poniżającym ją komentarzem. Przedstawiono bowiem wyłącznie sceny z życia prowadzącej, które korespondują z przekazem o "wysprzątaniu domu z męża". Brak jest zaś takiego elementu przekazu odnośnie osoby powódki. Zgoła odmiennie przedstawiałaby się sytuacja, gdyby jednocześnie zamieszczono ten fragment programu, gdzie powódka mówi o tym, że zostawił ją mąż. Sam zaś wizerunek powódki zaprezentowany jako scena z programu nie daje podstawy do powiązania jej osoby z satyrycznym przekazem dotyczącym związku pomiędzy udziałem w programie a rozpadem małżeństwa. Ewentualne uwagi otoczenia pod adresem powódki mogły być zatem wyłącznie efektem występu powódki w programie, a nie spornego wizerunku bez zezwolenia - czy to naruszenie prywatności?Powódka nie wykazała także, by doszło do naruszenia jej prywatności, gdyż nie ujawniono żadnych informacji objętych tą prawnie chronioną sferą życia. Sam wizerunek powódki, utrwalony na potrzeby programu telewizyjnego, a nie w sytuacji prywatnej, także nie był nośnikiem tego rodzaju wskazać należy, że strona pozwana konsekwentnie w toku sprawy powoływała się na brak możliwości realizacji zgłoszonych przez powódkę roszczeń niemajątkowych z uwagi na brak tytułu prawnego do portalu, na którym zamieszczono sporne nagranie. Powódka nie podjęła zaś żadnej inicjatywy dowodowej zmierzającej do wykazania, że pozwana jest właścicielem lub administratorem strony internetowej, której żądanie usunięcia nagrania dotyczy i by dokonywała samodzielnie dalszych naruszeń dóbr osobistych powódki. Już chociażby z tego względu wyrok Sądu Okręgowego w zakresie oddalającym żądanie ochrony niemajątkowej odpowiada na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako pozbawioną uzasadnionych podstaw na podstawie art. 385 Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 lutego 2017 r., sygnatura I ACa 2383/15 Artículo 2.003 Facultad para Aprobar y Poner en Vigor Ordenanzas con Sanciones Penales y con Multas Administrativas. Artículo 2.004 Facultades Municipales en General. Artículo 2.005 Programas y Sistemas de Recogido y Disposición de Desperdicios. Artículo 2.006 Contribución Especial para Instalaciones de Manejo de Desperdicios Sólidos
1. Właściciel pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest obowiązany przedstawiać go do badania technicznego. 2. Badania techniczne dzieli się na badania okresowe, badania dodatkowe oraz badania co do zgodności z warunkami technicznymi. 3. Okresowe badanie techniczne po raz pierwszy jest przeprowadzane przed pierwszą rejestracją pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 4. Badaniu, o którym mowa w ust. 3, nie podlega: 1) nowy pojazd, dla którego wydano świadectwo zgodności WE, świadectwo zgodności, dopuszczenie jednostkowe pojazdu, decyzję o uznaniu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu; 2) zarejestrowany pojazd: a) na którego typ wydano świadectwo homologacji typu WE pojazdu – w okresie od dnia pierwszej rejestracji za granicą do dnia terminu okresowego badania technicznego, ustalonego na podstawie ust. 5, lub b) w którego dowodzie rejestracyjnym lub innym dokumencie wydanym przez właściwy organ państwa członkowskiego przedstawionym do rejestracji, zawarta jest informacja o wykonanym badaniu technicznym i jego terminie ważności – z wyjątkiem taksówki, pojazdu uprzywilejowanego lub pojazdu odpowiednio przystosowanego lub wyposażonego zgodnie z przepisami o przewozie towarów niebezpiecznych, pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu oraz pojazdu przystosowanego konstrukcyjnie do ruchu lewostronnego. 5. Okresowe badanie techniczne pojazdu przeprowadza się corocznie, z zastrzeżeniem ust. 6–10. 6. Okresowe badanie techniczne samochodu osobowego, samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, motocykla lub przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t przeprowadza się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji, następnie przed upływem 5 lat od dnia pierwszej rejestracji i nie później niż 2 lata od dnia przeprowadzenia poprzedniego badania technicznego, a następnie przed upływem kolejnego roku od dnia przeprowadzenia badania. Nie dotyczy to pojazdu przewożącego towary niebezpieczne, taksówki, pojazdu samochodowego konstrukcyjnie przeznaczonego do przewozu osób w liczbie od 5 do 9, wykorzystywanego do zarobkowego transportu drogowego osób, pojazdu marki „SAM”, pojazdu zasilanego gazem, pojazdu uprzywilejowanego oraz pojazdu używanego do nauki jazdy lub egzaminu państwowego, które podlegają corocznym badaniom technicznym. 7. Okresowe badanie techniczne ciągnika rolniczego, przyczepy rolniczej oraz motoroweru przeprowadza się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji, a następnie przed upływem każdych kolejnych 2 lat od dnia przeprowadzenia badania. 8. Przepisy ust. 6 i 7 dotyczą również pojazdów, o których mowa w ust. 6 i 7, zarejestrowanych po raz pierwszy za granicą. W tym przypadku za dzień pierwszej rejestracji, o której mowa w ust. 6 i 7, przyjmuje się dzień pierwszej rejestracji za granicą. 9. Okresowe badanie techniczne autobusu przeprowadza się przed upływem roku od dnia pierwszej rejestracji i następnie co 6 miesięcy. 10. Przyczepa lekka i pojazd zabytkowy nie podlegają okresowym badaniom technicznym. W przypadku pojazdu zabytkowego, wykorzystywanego do zarobkowego transportu drogowego podlega on corocznym badaniom technicznym. 11. Niezależnie od badań, o których mowa w ust. 3–5, dodatkowemu badaniu technicznemu podlega pojazd: 1) skierowany przez organ kontroli ruchu drogowego: a) w razie uzasadnionego przypuszczenia, że zagraża bezpieczeństwu ruchu lub narusza wymagania ochrony środowiska, b) który uczestniczył w wypadku drogowym, w którym zostały uszkodzone zasadnicze elementy nośne konstrukcji nadwozia, podwozia lub ramy, z zastrzeżeniem pkt 5, lub noszący ślady uszkodzeń albo którego stan techniczny wskazuje na naruszenie elementów nośnych konstrukcji pojazdu, mogące stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego; 2) skierowany przez starostę albo na wniosek posiadacza pojazdu: a) w celu identyfikacji lub ustalenia danych niezbędnych do jego rejestracji, b) jeżeli z dokumentów wymaganych do jego rejestracji wynika, że uczestniczył on w wypadku drogowym, lub narusza wymagania ochrony środowiska; 2a) skierowany przez starostę po otrzymaniu: a) informacji, o której mowa w art. 54f ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, b) wniosku organu kontroli ruchu drogowego o konieczności przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego pojazdu kategorii M2, M3, N2 i N3, przyczepy kategorii O3 i O4 i ciągnika kołowego kategorii T5 użytkowanego na drodze publicznej do wykonywania zarobkowego przewozu rzeczy; 3) w którym dokonano zmian konstrukcyjnych lub wymiany elementów powodujących zmianę danych w dowodzie rejestracyjnym, z zastrzeżeniem art. 66 ust. 4 pkt 5 i 6, z wyłączeniem montażu instalacji do zasilania gazem; 4) który ma być używany jako taksówka, pojazd uprzywilejowany, pojazd do nauki jazdy, pojazd do przeprowadzania egzaminu państwowego lub pojazd odpowiednio przystosowany lub wyposażony zgodnie z przepisami o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych; 5) w którym została dokonana naprawa wynikająca ze szkody istotnej; 6) w którym w czasie badania technicznego stwierdzono ślady uszkodzeń lub naruszenie elementów nośnych konstrukcji pojazdu, mogących stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego; 7) dla którego określono wymagania techniczne w przepisach o podatku od towarów i usług, w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych; 8) autobus, którego dopuszczalna prędkość na autostradzie i drodze ekspresowej wynosi 100 km/h, co do zgodności z dodatkowymi warunkami technicznymi; 9) dla którego określono dodatkowe wymagania techniczne w międzynarodowych porozumieniach dotyczących międzynarodowego transportu drogowego; 10) wyposażony w blokadę alkoholową. 11a. Badaniu co do zgodności z warunkami technicznymi podlega pojazd zabytkowy przed pierwszą rejestracją na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 12. Badanie techniczne pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu może być przeprowadzone po przedstawieniu dokumentu wydanego przez właściwy organ dozoru technicznego, stwierdzającego sprawność urządzenia technicznego. 12a. Badanie techniczne pojazdu wyposażonego w blokadę alkoholową przeprowadza się po przedstawieniu dokumentu potwierdzającego kalibrację blokady alkoholowej, wystawionego przez producenta urządzenia lub jego upoważnionego przedstawiciela, ważnego przez okres 12 miesięcy od dnia wystawienia. 13. W razie powstania trudności w ustaleniu parametrów pojazdu, badanie techniczne może być przeprowadzone po przedstawieniu opinii rzeczoznawcy samochodowego, o którym mowa w art. 79a. 14. Termin ważności badania technicznego pojazdu, o którym mowa w ust. 4 pkt 2 lit. b, uznaje się, o ile nie jest dłuższy niż termin ważności badania technicznego ustalany na podstawie ust. 5–10. 15. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób przeprowadzenia badań technicznych oraz wzory dokumentów stosowanych przy tych badaniach, uwzględniając w szczególności zakres warunków technicznych pojazdów podlegających badaniu. 16. Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając konieczność zapewnienia bezpiecznego korzystania z pojazdów zabytkowych oraz zakres warunków technicznych tych pojazdów podlegających badaniu, określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób przeprowadzania badań zgodności tych pojazdów z warunkami technicznymi, wzory dokumentów związanych z tymi badaniami.
W przypadku zdjęć pojawia się również problem ochrony wizerunku osób fotografowanych. Zgodnie z art. 81 ust. 1 pr. aut. rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. Wyjątek stanowi sytuacja, w której osoba otrzymała zapłatę za pozowanie.
Na wstępie niniejszego artykułu należy wskazać czym jest licencja. Pojęcie to rozumiane jest czasami w sposób dwojaki. Wynika to z faktu, iż w Ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie Autorskim i Prawach Pokrewnych (dalej również jako „pr. aut.”) w art. 41 ust. 2 opisana została ona jako „umowa o korzystanie z utworu”. Natomiast w Ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo Własności Przemysłowej (dalej również jako „ w art. 66 ust. 2 wskazane zostało, że „uprawniony z patentu może w drodze umowy udzielić innej osobie upoważnienia (licencji) do korzystania z jego wynalazku (umowa licencyjna)”. Trzeba jednak przyjąć za większością doktryny, że pojęcie „umowa licencyjna” używane jest w odniesieniu do czynności prawnej (umowy pomiędzy licencjodawcą i licencjobiorcą), natomiast termin „licencja” używany jest jako określenie upoważnienia, udzielonego licencjobiorcy w wyniku zawarcia umowy licencyjnej. Poniżej wskazane i przybliżone zostaną rodzaje licencji w zależności od tego, czy dotyczą one korzystania z utworu (a więc na podstawie przepisów prawa autorskiego) czy też korzystania z wynalazków (na podstawie przepisów prawa własności przemysłowej), do którego to korzystania można odpowiednio odnieść korzystanie z innych praw własności przemysłowej (przepisy dotyczące licencji na wynalazek są bowiem bardzo podobne w przypadku licencji na korzystanie z innych praw własności przemysłowej). Spis treściPrzepisy prawa autorskiegoNa gruncie przepisów dotyczących utworów, mamy do czynienia z licencją wyłączną i niewyłączną. Główna różnica pomiędzy tymi dwiema licencjami została przedstawiona w art. 67 ust. 2 pr. aut., w którym wskazano: „Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna)”. Co szczególnie istotne, przytoczony przepis stanowi, że istnieje domniemanie licencji niewyłącznej. Oznacza to że, aby licencja miała charakter wyłączny, należy to jednoznacznie zastrzec w umowie. Ponadto, dalsze przepisy wskazują, że licencja wyłączna wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Jak słusznie wskazuje SA w Warszawie, tylko w razie wyraźnego zamieszczenia w umowie, w formie pisemnej, postanowienia o wyłącznym charakterze licencji bądź postanowienia wyraźnie sprzeciwiającego się udzielaniu dalszych licencji przez licencjodawcę, można zakwalifikować daną umowę jako umowę licencyjną wyłączną (zob. wyr. SA w Warszawie z r., I ACa 145/14, Legalis).Należy również zwrócić uwagę na art. 67 ust. 4 pr. aut., w którym wyszczególniono, że licencja wyłączna upoważnia licencjobiorcę wyłącznego do dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych w zakresie objętym umową licencyjną. Oznacza to, że taki licencjodawca posiada legitymację czynną do występowania z powództwem. Jednakże, należy pamiętać o tym, że w treści umowy licencyjnej można prawo to wyłączyć. Przepisy prawa własności przemysłowejUmowa licencyjna na wynalazek polega na udzieleniu przez osobę uprawnioną z patentu innej osobie upoważnienia do korzystania z jej wynalazku. Wraz z zawarciem umowy licencjobiorca nabywa prawo korzystania z wynalazku chronionego patentem w zakresie udzielonego upoważnienia. Na gruncie tych przepisów można wyróżnić licencję wyłączną oraz niewyłączną, ograniczoną oraz pełną, licencję otwartą oraz dorozumianą. W rozdziale 7 Ustawy Prawo własności przemysłowej opisano również licencję przymusową, jednakże, wbrew swojej nazwie, nie uznaje się jej za jeden z rodzajów licencji, lecz za szczególną, przymusową formę upoważnienia do korzystania z opatentowanego wynalazku na rzecz osoby wyłączna i niewyłącznaRóżnica pomiędzy licencją wyłączną i niewyłączną została wskazana powyżej, podczas omówienia przepisów pr. aut., i dotyczy liczby osób upoważnionych. W zakresie przepisów dotyczących własności przemysłowej ustawodawca wprowadził również domniemanie licencji niewyłącznej. Licencja ograniczona i pełnaKolejnym podziałem jest podział ze względu na zakres udzielonego upoważnienia do korzystania z wynalazku. Wyróżnia się licencje ograniczoną, w której strony mogą w umowie ograniczyć zakres korzystania z wynalazku oraz licencje pełne, zwane także nieograniczonymi, w których nie przewidziano ograniczeń zakresu korzystania z wynalazku i licencjobiorca ma prawo do korzystania z wynalazku w takim zakresie, jak licencjodawca. Tak jak w przypadku licencji niewyłącznej, w stosunku do której istnieje domniemanie, taka sama sytuacja jest w związku z licencją pełną. Dlatego też, jeżeli w umowie licencyjnej nie ograniczono zakresu korzystania z wynalazku, licencjobiorca ma prawo korzystania z wynalazku w takim samym zakresie jak licencjodawca. Licencja ograniczona może zawierać ograniczenia czasowe, terytorialne lub odnoszące się np. do zakresu korzystania z otwartaLicencja otwarta jest oświadczeniem uprawnionego o gotowości udzielenia licencji na korzystanie z wynalazku, złożonym w Urzędzie Patentowym RP (dalej również jako: „UPRP”). Oświadczenie takie może zostać złożone w dowolnym momencie w czasie trwania ochrony patentowej. Przez złożenie oświadczenia woli wobec UPRP uprawniony z patentu dokonuje samoograniczenia swojego prawa. Jest to pewien rodzaj licencji niewyłącznej, zezwalający dowolnej osobie na korzystanie z utworu oraz jego modyfikowanie. Informacja o złożeniu oświadczenia podlega ujawnieniu przez wpis do rejestru patentowego. Nie jest wymagane złożenie wniosku, w związku z tym wpis następuje z dorozumianaLicencja dorozumiana opisana została w art. 81 stanowi ona o domniemaniu, że wykonawca prac badawczych lub podobnych, wykonanych na zamówienie, udzielił zamawiającemu licencji na korzystanie z wynalazków zawartych w przekazanych wynikach prac. Przepis ten stosuje się wyłącznie, gdy umowa o wykonanie prac badawczych lub inna podobna umowa nie stanowi rodzaje licencji różnią się od siebie przede wszystkim zakresem uprawnień do korzystania z utworu, a także ze względu na liczbę osób do tego upoważnionych. Równocześnie, w stosunku do każdego rodzaju licencji ustawodawca przewidział pewne uregulowania i domniemania. Dlatego też niezwykle istotnym jest dokładne zgłębienie przepisów przed sporządzeniem lub podpisaniem umowy zainteresował Państwa opisany wyżej temat, zapraszamy do kontaktu z Kancelarią (tel.: +48 17 307 07 66, +48 12 307 09 88 lub e-mail: kancelaria@ oraz do umówienia spotkania w biurze Kancelarii w Rzeszowie lub BonusiakJestem aplikantem radcowskim przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Rzeszowie. Specjalizuje się w zakresie zagadnień prawa bankowego, windykacji należności Klientów, prawa cywilnego oraz wsparciem w obsłudze prawnej podmiotów gospodarczych.
. 13 202 369 41 63 378 450 397

art 81 ust 2 pr aut