Zobacz: Rozdział 2. Zażalenie Wrocław, r Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział Gospodarczy za pośrednictwem, Sądu Rejonowego we Wrocławiu Powód: Jan Nowak ul. Kacza 12 Wrocław Wpis do ewidencji 123456 UM we Wrocławiu Pozwany: “INKA” ul. Kocia 12 we Wrocławiu Sgn. akt 123/aa/00 Wartość przedmiotu zaskarżenia: 222 zł. Zażalenie powoda na postanowienie Sadu Rejonowego we Wrocławiu zawarte w pkt 4 wyroku z dnia r., sgn. akt 123/aa/00 Zaskarżam orzeczenie Sądu Rejonowego we Wrocławiu o kosztach procesowych, zawarte w powyższym wyroku, doręczonym w dniu r., i wnoszę : 1. Zmianę zaskarżonego orzeczenia o kosztach i zasadzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w kwocie 222 zł 2. Zasadzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych Uzasadnienie Sąd Rejonowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia r. rozstrzygnął spór o zapłatę należności za transport i z dochodzonej przez powoda kwoty 777 zł zasądził kwotę 776 zł a koszty postępowania zniósł wzajemnie. Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił faktu, że zasądzoną na rzecz powoda kwotę strony ustaliły w czasie sporu, dokonując wspólnie obrachunku należności za usługi transportowe. Przepis art. 100 stanowi, że sąd może kosztami procesu obciążyć jedną ze stron w przypadku częściowego uwzględnienia żądania pozwu, jeżeli określenie należnej sumy zależało od wzajemnego obrachunku. Wobec powyższego zażalenie jest uzasadnione. ............................................../Jan Nowak/

CYTAT(pszczolka14 @ 14:27) Pasjonacie, zadałam to pytanie w innym dziale, ale nikt nie umie odpowiedzieć. Pomóż Ty, proszę. Jest to mieszanka cywilistyki z o to, że szwagier (skazany z 207kk, ale za psychiczne "znęcanie") od 2000 roku ma służebność osobistą polegająca na zamieszkiwaniu w całym domu. Jest to wiejski mały domeczek. Darował majątek siostrzeńcowi, gdy tamten miał 18 lat i zamieszkiwał ze swymi rodzicami w mieście. Matka obdarowanego wprowadziła go celowo w błąd mówiąc, że ZUS zabierze szwagrowi rentę, gdy będzie miał choć 1 ar ziemi i podpowiedziała, by ten przepisał wszystko na jej syna. Szwagier umówił sie z nimi, że dopiero po jego śmierci może tam zamieszkać i zgodni pojechali do rejenta. W ok. 2003-04r. siostra wprowadziła się do domu na wsi, by opiekować sie matką. W 2006 ta siostra pozwała mego szwagra do sądu w zw. z 207kk. Został skazany w zawieszeniu. 1 tydzień przed upływem terminu zawieszenia, zadzwoniła po kuratorkę społ. i udowodniła, że szwagier jest pijany. Obie wrzeszczały na chłopinę i ten coś tam odburknął. Wtedy kuratorka zawiadomiła zawodową, a ta wystapiła o zarządzenie kary, którą sąd odwiesił i zwinęli szwagra do AŚ. Tam dostał P-2. Po 2 miesiącach przewieźli go do ZK typu zamkniętego(był ten zakład bliżej mojego miejsca zamieszk. i łatwiej mogłam kontaktować się ze szwagrem). Myślałam, że jak ma P-2, to w zamkniętym tak będą go traktować, ale niestety traktowali wszystkich jednakowo jak to jest w zakł. zamkniętych. Cały czas działałam dzięki Twym podpowiedziom. Nie poddaliśmy się. Po 7 m-cach szwagier jest wolny, jak pisałam Ci wyżej. Zadziałał 24kkw. Ale problem jest dalej, ponieważ szwagier ma dożywotnią służebn. osob. polegającą na zamieszkiwaniu w całym domu, a tam nadal siedzi matka obdarowanego, mimo, że od nie żyje matka, którą opiekowała się. Sam obdarowany mieszka w mieście. Darczyńca(szwagier) boi się wrócić do domu, bo siostra sama może się zadrapać i wezwać policję, no i jak wiesz szwagier może mieć podobny problem. Czy jest jakieś orzeczenie sądu, lub konkretny komentarz na temat: przy powyższym wpisie w akcie notar., szwagier ma prawo sam tam mieszkać?, i czy możesz odpowiedzieć na poniższe obdarowany miał prawo wprowadzić tam swą matkę? szwagier ma odbierać darowiznę?(jeśli tak, to jak?) wnioskować do sądu o naruszenie posiadania(może to zrobić, jeśli jest uprawnionym do służebności?) i w jaki sposób dokonać eksmisji? teraz pisać o wznowienie postępowania i uniewinnienie, czy sąd z urzędu powinien uniewinnić szwagra w związku ze zwolnieniem na przecież już w tym czasie świadkowie zeznali, jako nowe okoliczności, że to siostra z rodziną znęcali się nad szwagrem w domu do którego uprawniony jest tylko on. Potwierdziło to 10 świadków. 7. W jakim czasie pisać o odszkodowanie i zadośćuczynienie od skarbu Państwa?Pasjonacie, dużo tego ale jak możesz to pomóż poukładać te Według mojej oceny ma prawo;2) Tak;3) Tak- w razie rażącej niewdzięczności. Odwołanie darowizny następuje przez oświadczenie złożone obdarowanemu na piśmie- art. 900 może odwołać darowiznę jeszcze nie wykonaną, jeżeli po zawarciu umowyjest stan majątkowy uległ takiej zmianie, że wykonanie darowizny nie możenastąpić bez uszczerbku dla jego własnego utrzymania odpowiednio do jego usprawiedliwionychpotrzeb albo bez uszczerbku dla ciążących na nim ustawowych po wykonaniu darowizny darczyńca popadnie w niedostatek, obdarowany maobowiązek, w granicach istniejącego jeszcze wzbogacenia, dostarczyć darczyńcyśrodków, których mu brak do utrzymania odpowiadającego jego usprawiedliwionympotrzebom albo do wypełnienia ciążących na nim ustawowych obowiązków może jednak zwolnić się od tego obowiązku zwracając darczyńcywartość 898.§ 1. Darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowanydopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności.§ 2. Zwrot przedmiotu odwołanej darowizny powinien nastąpić stosownie doprzepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Od chwili zdarzenia uzasadniającegoodwołanie obdarowany ponosi odpowiedzialność na równi z bezpodstawniewzbogaconym, który powinien się liczyć z obowiązkiem 899.§ 1. Darowizna nie może być odwołana z powodu niewdzięczności, jeżeli darczyńcaobdarowanemu przebaczył. Jeżeli w chwili przebaczenia darczyńcanie miał zdolności do czynności prawnych, przebaczenie jest skuteczne, gdynastąpiło z dostatecznym rozeznaniem.§ 2. Spadkobiercy darczyńcy mogą odwołać darowiznę z powodu niewdzięcznościtylko wtedy, gdy darczyńca w chwili śmierci był uprawniony do odwołaniaalbo gdy obdarowany umyślnie pozbawił darczyńcę życia lub umyślnie wywołałrozstrój zdrowia, którego skutkiem była śmierć darczyńcy.§ 3. Darowizna nie może być odwołana po upływie roku od dnia, w którym uprawnionydo odwołania dowiedział się o niewdzięczności darowizny następuje przez oświadczenie złożone obdarowanemu na Pkt 3. Powołując się na art. 900 w zw. z art. 898 par 1 złożyć obdarowanemu oświadcenie o odwołaniu darowizny;5) Wezać do opuszczenia mieszkania pod rygorem wezwania policji z uwagi na naruszenie miru domowego. Gdy to nie pomoże pozostaje złożyć pozew o eksmisję, po wyroku prawomocnym opatrzonym klauzulą wykonalności i złożyć wniosek do komornika o opróżnienie mieszkania (tutaj może być problem z uwagi na to, że wyrok może zapaść z prawem do mieszkania socjalnego- wówczas wpierw musi się znaleźć mieszkanie zastępcze);CYTATArt. wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonegoterenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza,podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolnoścido Jedynie można zawnioskować o wznowienie postępowania- nie ma przesłanek do wznowienia postępowania z urzędu;CYTAT Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 października 2007 r. II AKo 211/2007 Krakowskie Zeszyty Sądowe 2007/10 poz. 62 CYTAT Przepis art. 1 § 2 kkw daje pierwszeństwo wzruszenia prawomocnych postanowień, zapadłych w postępowaniu wykonawczym, w oparciu o nowe lub nieznane okoliczności w trybie art. 24 § 1 kkw. Wznowienie postępowania w trybie przepisów rozdziału 56 kodeksu postępowania karnego możliwe jest tylko w zakresie przekraczającym możliwości zmian na podstawie art. 24 § 1 kkw, a to gdy w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa albo gdy w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub organu międzynarodowego, albo gdy ujawni się któraś z bezwzględnych przyczyn odwoławczych. CYTAT USTAWA z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy CYTATArt. 24.§ 1. Jeżeli ujawnią się nowe lub poprzednio nie znane okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia, sąd może w każdym czasie zmienić lub uchylić poprzednie postanowienie.§ 2. Niedopuszczalna jest zmiana lub uchylenie postanowienia, przewidzianego w § 1, na niekorzyść skazanego po upływie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego CYTATArt. 540.§ 1. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli:1) w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia,2) po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nie znane przedtem sądowi, wskazujące na to, że:a) skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowił przestępstwa lub nie podlegał karze, skazano go za przestępstwo zagrożone karą surowszą albo nie uwzględniono okoliczności zobowiązujących do nadzwyczajnego złagodzenia kary albo też błędnie przyjęto okoliczności wpływające na nadzwyczajne obostrzenie kary,c) sąd umorzył lub warunkowo umorzył postępowanie karne błędnie przyjmując popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu.§ 2. Postępowanie wznawia się na korzyść strony, jeżeli Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą przepisu prawnego, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie; wznowienie nie może nastąpić na niekorzyść oskarżonego.§ 3. Postępowanie wznawia się na korzyść oskarżonego, gdy potrzeba taka wynika z rozstrzygnięcia organu międzynarodowego działającego na mocy umowy międzynarodowej ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem można wznowić, jeżeli:1) skazany, do którego zastosowano przepis art. 60 § 3 lub 4 Kodeksu karnego lub art. 36 § 3 Kodeksu karnego skarbowego, nie potwierdził w postępowaniu karnym ujawnionych przez siebie informacji,2) zachodzi okoliczność określona w art. 11 § 541.§ 1. Czyn, o którym mowa w art. 540 § 1 pkt 1, musi być ustalony prawomocnym wyrokiem skazującym, chyba że orzeczenie takie nie może zapaść z powodu przyczyn wymienionych w art. 17 § 1 pkt 3-11 lub w art. 22.§ 2. W tym wypadku wniosek o wznowienie postępowania powinien wskazywać wyrok skazujący lub orzeczenie zapadłe w postępowaniu karnym, stwierdzające niemożność wydania wyroku 9. § 1. Organy procesowe prowadzą postępowanie i dokonują czynności z urzędu, chyba że ustawa uzależnia je od wniosku określonej osoby, instytucji lub organu albo od zezwolenia władzy.§ 2. Strony i inne osoby bezpośrednio zainteresowane mogą składać wnioski o dokonanie również tych czynności, które organ może lub ma obowiązek podejmować z 542. § 1. Wznowienie postępowania może nastąpić na wniosek strony lub z urzędu.§ 2. Wniosek o wznowienie na korzyść złożyć może w razie śmierci skazanego osoba najbliższa.§ 3. Postępowanie wznawia się z urzędu tylko w razie ujawnienia się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1, przy czym wznowienie postępowania jedynie z powodów określonych w pkt 9-11 może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.§ 4. Wznowienie nie może nastąpić z przyczyn wymienionych w § 3, jeżeli były one przedmiotem rozpoznania w trybie kasacji.§ 5. Niedopuszczalne jest wznowienie postępowania z urzędu na niekorzyść oskarżonego po upływie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się 439. § 1. Niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli: 1) w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona lub niezdolna do orzekania bądź podlegająca wyłączeniu na podstawie art. 40,2) sąd był nienależycie obsadzony lub którykolwiek z jego członków nie był obecny na całej rozprawie,3) sąd powszechny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu szczególnego albo sąd szczególny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu powszechnego,4) sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu,5) orzeczono karę, środek karny lub środek zabezpieczający nieznane ustawie,6) zapadło z naruszeniem zasady większości głosów lub nie zostało podpisane przez którąkolwiek z osób biorących udział w jego wydaniu,7) zachodzi sprzeczność w treści orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie,8) zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone,9) zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8-11,10) oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 79 § 1 i 2, art. 80 oraz art. 517i § 1 lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy,11) sprawę rozpoznano podczas nieobecności oskarżonego, którego obecność była obowiązkowa.§ 2. Uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w § 1 pkt 9-11 może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.§ 3. W posiedzeniu mają prawo wziąć udział strony, obrońcy i pełnomocnicy. Przepis art. 451 stosuje się Musi zapaść najpierw prawomocny wyrok uniewinniający czy też skazujący na niższ wymiar kary- wówczas jest czas 1 za niesłuszne skazanie, tymczasowe aresztowanielub zatrzymanieArt. 552.§ 1. Oskarżonemu, który w wyniku wznowienia postępowania lub kasacji zostałuniewinniony lub skazany na łagodniejszą karę, służy od Skarbu Państwa odszkodowanieza poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę,wynikłe z wykonania względem niego w całości lub w części kary, którejnie powinien był ponieść.§ 2. Przepis § 1 stosuje się także, jeżeli po uchyleniu skazującego orzeczenia postępowanieumorzono wskutek okoliczności, których nie uwzględniono we wcześniejszympostępowaniu.§ 3. Prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia powstaje również w związku zzastosowaniem środka zabezpieczającego w warunkach określonych w § 1 i 2.§ 4. Odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje również w wypadku niewątpliwieniesłusznego tymczasowego aresztowania lub 553.§ 1. Roszczenie o odszkodowanie lub zadośćuczynienie nie przysługuje temu, kto wzamiarze wprowadzenia w błąd sądu lub organu ścigania złożył fałszywe zawiadomienieo popełnieniu przestępstwa lub fałszywe wyjaśnienie i spowodowałtym niekorzystne dla siebie orzeczenie w przedmiocie skazania, tymczasowegoaresztowania, zastosowania środka zabezpieczającego albo zatrzymanie.§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do osób składających oświadczenie w warunkachokreślonych w art. 171 § 3, 4 i 6, jak również gdy szkoda lub krzywda powstałana skutek przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązku przezfunkcjonariusza państwowego.§ 3. W wypadku przyczynienia się przez oskarżonego do wydania orzeczenia, októrym mowa w § 1, art. 362 Kodeksu cywilnego stosuje się 554.§ 1. Żądanie odszkodowania należy zgłosić w sądzie okręgowym, w którego okręguwydano orzeczenie w pierwszej instancji, a w wypadku określonym w art. 552§ 4 - w sądzie okręgowym właściwym ze względu na miejsce, w którym nastąpiłozwolnienie tymczasowo aresztowanego lub zwolnienie zatrzymanego.§ 2. Sąd okręgowy orzeka wyrokiem na rozprawie w składzie trzech sędziów;sprawy o odszkodowanie powinny być rozpoznawane w pierwszej kolejności;postępowanie wolne jest od przewidziane w niniejszym rozdziale przedawniają się po upływie rokuod daty uprawomocnienia się orzeczenia dającego podstawę do odszkodowania izadośćuczynienia, w wypadku tymczasowego aresztowania - od daty uprawomocnieniasię orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w razie zaś zatrzymania -od daty 556.§ 1. W razie śmierci oskarżonego prawo do odszkodowania przysługuje temu, ktowskutek wykonania kary lub niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowaniautracił:1) należne mu od uprawnionego z mocy ustawy utrzymanie,2) stale dostarczane mu przez zmarłego utrzymanie, jeżeli względy słusznościprzemawiają za przyznaniem odszkodowania.§ 2. Żądanie odszkodowania należy zgłosić w terminie przewidzianym w art. 555lub w ciągu roku od śmierci oskarżonego.§ 3. Żądający odszkodowania może ustanowić pełnomocnika. Przepisy art. 78-81stosuje się odpowiednio.§ 4. Upoważnienie do obrony udzielone obrońcy w sprawie zachowuje moc jakoupoważnienie do działania w charakterze 557.§ 1. W razie naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia za krzywdę, Skarb Państwama roszczenie zwrotne do osób, które swoim bezprawnym działaniem spowo©dowały niesłuszne skazanie, zastosowanie środka zabezpieczającego, niewątpliwieniesłuszne tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie.§ 2. Powództwo dotyczące roszczeń, o których mowa w § 1, może wytoczyć w postępowaniucywilnym prokurator lub organ, który jest powołany do reprezentowaniaSkarbu Państwa. Jeżeli prokurator nie dopatrzy się podstaw do wytoczeniapowództwa, wydaje w tej kwestii postanowienie i zawiadamia o tymuprawniony sprawach o odszkodowanie za niesłuszne skazanie, tymczasowe aresztowanie lubzatrzymanie przepisy Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się tylko w kwestiachnie uregulowanych w niniejszym niniejszego rozdziału mają zastosowanie do cudzoziemców na zasadziewzajemności.

Sygn. akt …………………. Wartość przedmiotu zaskarżenia: 176 zł. Zażalenie powoda na postanowienie Sadu Rejonowego w ………………… zawarte wyroku z dnia …………………… , sygn. akt ………….. Zaskarżam orzeczenie wydane przez Sąd Rejonowy w ……………………. o kosztach sądowych, zawarte w ww. wyroku, które zostało doręczone w dniu ………………… i wnoszę o: 1. Zmianę zaskarżonego orzeczenia o kosztach i zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w kwocie 176 zł 2. Zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania wynikającego z zażalenia według norm przepisanych, Uzasadnienie Sąd Rejonowy w ……………………… wyrokiem z dnia ………………………… rozstrzygnął spór o spłatę z tytułu ……………………. i z dochodzonej przez powoda kwoty 450 zł zasądził kwotę 430 zł, a koszty postępowania sądowego zniósł dla obydwu stron. Sąd pierwszej instancji niestety nie uwzględnił iż zasądzona na rzecz powoda suma została ustalona przez strony w czasie sporu, poprzez dokonanie wspólnego obrachunku należności za usługę …………………..… Art. 100 stanowi, że sąd kosztami procesu może obciążyć tylko jedną ze stron w przypadku częściowego uwzględnienia żądania pozwu, jeżeli określenie należnej sumy zależało od wzajemnego obrachunku. Wobec powyższego zażalenie uważa się za zasadne …………………….. podpis [kkstarratings]

od postanowienia Sądu Rejonowego w Golubiu - Dobrzyniu z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt I Co 10/16 p o s t a n a w i a : odrzucić zażalenie. /SSO Katarzyna Borowy/ /SSO Marek Paczkowski/ /SSO Marek Lewandowski/ UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 03 lutego 2016r. Sąd Rejonowy w Golubiu - Dobrzyniu oddalił skargę dłużnika M. C. na

prawnik 27 stycznia 2012 Zażalenie od postanowienia Sądu Rejonowego Wzór zażalenia od postanowienia Sądu Rejonowego. Treść płatna Dostęp do pełnej treści wymaga wykupienia dostępu Usługa dostępna w sieciach T-Mobile, Orange, Plus GSM, Play, Heyah, Sami Swoi Serwis SMS obsługiwany przez W przypadku problemów z dostępem: zgłoś reklamację Ocena: 3,23

UZASADNIENIE: Zaskarżonym postanowieniem z dnia 31 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie: (I) odrzucił wniosek pozwanej o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 10 maja 2012 r., (II) odrzucił sprzeciw pozwanej od nakazu zapłaty wskazanego w punkcie I postanowienia; (III) oddalił wniosek

Od zażalenia na postanowienie w przedmiocie sprostowania albo odmowy sprostowania orzeczenia pobiera się opłatę określoną w art. 19 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 13 KSCU. Takie stanowi zajął SN w uchwale z r. (III CZP 86/19), rozpoznając zagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Apelacyjny: „Czy zażalenie na postanowienie w przedmiocie wniosku o sprostowanie orzeczenia podlega opłacie podstawowej w wysokości 30 zł wynikającej z art. 14 ust. 1 KSCU, czy też opłacie stosunkowej obliczonej w oparciu o art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 13 tej ustawy?” Stan faktyczny Pozwana spółka w sprawie o zapłatę kwoty zł, złożyła zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego dotyczące sprostowania wyroku tego Sądu, uiszczając opłatę podstawową od zażalenia w kwocie 30 zł. Przewodniczący zarządzeniem ustalił opłatę od zażalenia na kwotę 905 zł i wezwał pozwaną do uzupełnienia opłaty przez uiszczenie kwoty 875 zł. W motywach zarządzenia stwierdził, że od zażalenia pobiera się opłatę stosunkową na podstawie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Piąta część opłaty stosunkowej od zażalenia wynosi 905 zł, co uzasadniało wezwanie skarżącej do uzupełnienia brakującej opłaty. Sąd Apelacyjny powziął wątpliwości, przedstawione w pytaniu prawnym do Sądu Najwyższego. Prawo i postępowanie cywilne – najczęściej wybierane moduły w Systemie Legalis Sprawdź Stanowisko SN – nowelizacja KPC Postanowienie o przedstawieniu zagadnienia prawnego zostało wydane r., a r. weszła w życie nowelizacja postępowania cywilnego. SN w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii przedmiotowości postępowania zażaleniowego. Przepis art. 394 § 1 pkt 8 KPC, w myśl którego na sprostowanie lub wykładnię orzeczenia albo ich odmowę przysługiwało zażalenie do sądu drugiej instancji, został r. zastąpiony przez art. 3941a§ 1 pkt 8 KPC, który wprowadza w tym zakresie zażalenie do innego składu sądu pierwszej instancji. Nie dezaktualizuje to jednak przedstawionego przez Sąd Apelacyjny zagadnienia prawnego, skoro zażalenie na drugie postanowienie o sprostowaniu zostało wniesione r., a zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. do rozpoznania środków odwoławczych wniesionych i nierozpoznanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu dotychczasowym. Przyjąć zatem należy, że mimo zniesienia zażalenia dewolutywnego na sprostowanie (odmowę sprostowania) orzeczenia sądu pierwszej instancji nadal mają zastosowanie przepisy prawa procesowego obowiązujące przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. Właściwym do jego rozpoznania pozostaje zatem sąd drugiej instancji, który aktualnie stoi przed zagadnieniem powstałym przy rozpoznawaniu innego zażalenia na zarządzenie przewodniczącego nakładające na pozwaną obowiązek uiszczenia opłaty sądowej. W stanie prawnym obowiązującym przed r. w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że od zarządzenia takiego, jako dotyczącego „wymiaru opłaty” (art. 394 § 1 pkt 9 KPC) przysługuje zażalenie. Po wejściu w życie ustawy nowelizującej art. 394 § 1 pkt 9 KPC został jednak uchylony, a zażalenie w tym zakresie nie zostało przewidziane ani w art. 394 § 1 pkt 6 KPC, ani w art. 3941a KPC regulujących obecnie zażalenia na postanowienia i zarządzenia w przedmiocie opłat i kosztów. Strona ma natomiast możliwość kwestionowania wysokości nałożonej na nią opłaty w ramach zaskarżenia rozstrzygnięcia o zwrocie (odrzuceniu) pisma. Skoro jednak zażalenie zostało wniesione i nierozpoznane przed r., zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. powinno być rozpoznane przez sąd drugiej instancji z zastosowaniem przepisów dotychczasowych. Na podstawie ustawy nowelizującej z r. zmianie uległ także objęty zagadnieniem prawnym art. 13 KSCU. Przed nowelizacją w sprawach o prawa majątkowe pobierana była opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia). Od r. (art. 17 pkt 1 ustawy nowelizującej z r.) jeżeli wartość przedmiotu sporu (zaskarżenia) nie przewyższa zł pobierana jest opłata stała według stawek widełkowych (art. 13 ust. 1 KSCU), a po przekroczeniu tej granicy opłata stosunkowa wynosząca 5% tej wartości. Zmiana ta nie ma jednak istotnego znaczenia dla odpowiedzi na przedstawione przez Sąd Apelacyjny zagadnienie prawne. Nie dotyczy ono bowiem kwestii, czy – w razie zastosowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU – przysługującą od zażalenia piątą część opłaty liczy się od opłaty stosunkowej czy stałej. Nie budzi ona wątpliwości, ponieważ o charakterze opłaty od zażalenia pośrednio decyduje art. 13 KSCU, z którego wprost wynika, czy opłata ma charakter stały czy stosunkowy. Zagadnienie prawne pozostaje zatem aktualne niezależnie od tego, czy chodzi o jedną piątą opłaty stosunkowej (art. 13 ust. 1 KSCU w brzmieniu przed r., art. 13 ust. 2 KSCU obowiązujący obecnie), czy też o jedną piątą opłaty stałej (art. 13 ust. 1 KSCU obowiązujący obecnie). Stanowisko SN – meritum Przepis art. 13 ust. 1 KSCU stanowi, że opłacie podlega pismo, jeżeli przepis ustawy przewiduje jego pobranie, a art. 3 ust. 2 pkt 2 KSCU precyzuje, że opłacie podlega między innymi zażalenie. Zwolnienie z opłaty musi wynikać wprost z określonych przepisów KSCU. W tej kategorii spraw nie znajduje się zażalenie na postanowienie w przedmiocie sprostowania orzeczenia. Wysokość opłaty od zażalenia w postępowaniu cywilnym reguluje art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU, zgodnie z którym opłata od zażalenia wynosi piątą część opłaty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jest to przepis ogólny regulujący wysokość opłaty od wszystkich zażaleń przewidzianych w KPC. Żaden przepis szczególny nie reguluje odmiennie wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia za wyjątkiem art. 23 pkt 2 KSCU, który dotyczy między innymi zażaleń w sprawie, w której postępowanie nieprocesowe zostało wszczęte z urzędu. Wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU jest art. 22 KSCU. Przyjęty przez ustawodawcę w art. 22 KSCU katalog zażaleń od których pobierana jest niewygórowana opłata stała w kwocie 100 zł (40 zł w stanie prawnym przed r.) wskazuje, że są to zażalenia które w większości dotyczą spraw porządkowych oraz praw i obowiązków podmiotów nie będących stronami postępowania. Zażalenie na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia nie zostało jednak objęte tę regulacją, co prowadzi do jednoznacznego wniosku, że ustawodawca nie uznał za uzasadnione wyłączania zażaleń na tego rodzaju orzeczenia z ogólnego uregulowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 KSCU opłatę podstawową w kwocie 30 zł pobiera się w sprawach, w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej. Artykuł 19 ust. 3 pkt 2 KSCU przewiduje jednak, że piątą część opłaty pobiera się od zażalenia, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Artykuł 14 ust. 1 KSCU nie może być zatem zastosowany wprost do opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu (odmowie sprostowania) orzeczenia, skoro jednoznacznie z niego wynika, że opłatę podstawową pobiera się w sprawach „w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, podstawowej lub tymczasowej”, a art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU stanowi, że od zażalenia pobiera się piątą część opłaty (w obecnym stanie prawnym – stałej lub stosunkowej). Nie ma też podstaw do stosowania go w drodze analogii, skoro nie istnieje w tym zakresie luka w prawie, a badana sytuacja jest jednoznacznie uregulowana w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Dla przyjęcia, że do zażaleń w kwestiach incydentalnych przysługuje opłata podstawowa zgodnie z art. 14 ust. 1 KSCU trzeba byłoby uznać, że zażalenia incydentalne nie podlegają hipotezie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Inaczej rzecz ujmując należałoby przyjąć, że wymienione w art. 14 ust. 1 KSCU pojęcie sprawy, w której przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej, obejmuje także postępowanie incydentalne prowadzone na skutek zażalenia na postanowienia wydawane z urzędu lub na skutek rozpoznania wniosku, który nie podlega jakiejkolwiek opłacie. Przeczy temu jednak jednoznacznie nie tylko wykładnia językowa, ale i systemowa – gdyby tak było, zbędny byłby art. 22 KSCU, który określa od jakich zażaleń incydentalnych przysługuje opłata stała w kwocie 100 zł. Do przeciwnych wniosków nie prowadzi wykładnia funkcjonalna. Postanowienie co do sprostowania orzeczenia jest z reguły wydawane z urzędu (art. 350 § 1 i 3 KPC), ale postępowanie w tym przedmiocie może być zainicjowane również na wniosek strony, który nie podlega opłacie (art. 3 ust. 1 KSCU). Ma to swoje uzasadnienie w tym, że założeniem instytucji sprostowania jest doprowadzenie treści orzeczenia do prawidłowego brzmienia zamieszczonych w nim sformułowań wywołanych niedokładnościami, błędami pisarskimi, rachunkowymi lub innymi oczywistymi omyłkami wywołanymi w założeniu przez sąd. Sprzeczne z istotą tej instytucji byłoby zatem żądanie opłaty za wyeliminowanie popełnionych przez skład orzekający oczywistych omyłek w orzeczeniach. Sąd Najwyższy wskazał, że odróżnienia przy tym wymaga złożenie nie podlegającego opłacie wniosku o sprostowanie orzeczenia mającego prowadzić do wyeliminowania oczywistych omyłek w jego treści, od złożenia zażalenia na orzeczenie o sprostowaniu (odmowie sprostowania), które zawsze pociąga za sobą określone koszty i wiąże się ze zwiększonym nakładem pracy sądu. W postępowaniu zażaleniowym strona zmierza do ukształtowania treści orzeczenia w wyniku sprostowania w sposób odpowiadający jej interesom procesowym. Odmienne stanowisko SN W omawianym orzeczeniu SN wskazał, że nie zasługuje na podzielenie stanowisko przeciwne wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z r., III CZP 39/10 i zaaprobowane w postanowieniu Sądu Najwyższego z r., I CZ 66/10, w którym analizowano zbliżone zagadnienie dotyczące wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o odmowie sporządzenia uzasadnienia wyroku i doręczenia wyroku z uzasadnieniem i przyjęto, że pobiera się od niego opłatę podstawową. Zagadnienie, które było przedmiotem badania Sądu Najwyższego, jest bardzo praktycznym problemem wielu profesjonalnych pełnomocników – zwłaszcza, że orzecznictwo Sądu Najwyższego nie było do tej pory jednolite. Omawiane orzeczenie te wątpliwości ma wyeliminować. SN opowiedział się bowiem wprost, że zażalenie podlega 1/5 opłaty stosunkowej, o ile przepis KSCU wyraźnie nie wskazuje na inny sposób ustalenia opłaty. Wyjątek od zasady uiszczania opłaty musi być jednoznacznie skonstruowany. Wszystkie aktualności po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Przetestuj. Sprawdź

^{do rozpoznania zażalenia na postanowienia w przedmiocie odrzucenia takiej skargi, niezależnie od tego, czy odrzucenie skargi nastąpiło w sądzie pierwszej czy drugiej instancji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2005 r., III CZ 49/05). Z tych też przyczyn, na podstawie art. 3941 § 1 i art. 39814 w związku z}

Zażalenie jest to środek odwoławczy, który ma na celu dokonanie kontroli prawidłowości wydanego orzeczenia przez dany sąd. Jednakże zażalenie nie przysługuje na każde postanowienie sądu, które nam się nie podoba. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego wyraźnie wskazują, które orzeczenia Sądu mogą być zaskarżone. Co do zasady, zażalenie przysługuje do Sądu wyższej instancji (Sąd II Instancji) na postanowienie Sądu I Instancji kończące postępowanie w danej sprawie (tj. np. na postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku, na postanowienie o dziale spadku). Nadto, zażalenie do Sądu II instancji przysługuje również na postanowienie, którego przedmiotem jest: a) zwrot pisma wniesionego jako pozew, z którego nie wynika żądanie rozpoznania sprawy; b) zwrot pozwu; c) odmowa odrzucenia pozwu; d) przekazanie sprawy sądowi równorzędnemu lub niższemu albo podjęcie postępowania w innym trybie; e) zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania; f) zwrot kosztów, określenie zasad ponoszenia przez strony kosztów procesu, zwrot opłaty lub obciążenie kosztami sądowymi - jeżeli strona nie składa środka zaskarżenia co do istoty sprawy. Powyższy wykaz spraw, co do których można złożyć zażalenie do Sądu II Instancji stanowi katalog zamknięty, tj. tylko w tych sprawach można złożyć zażalenie do Sądu wyższej instancji – w przeciwnym razie zażalenie zostanie odrzucone. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego wskazują także na możliwość złożenia zażalenia na postanowienie Sądu I Instancji do innego składu sądu I Instancji (tj. jeżeli postanowienie wydał Sąd Rejonowy w Z. to zażalenie należy złożyć do Sądu Rejonowego w Z. – rozpatrzy je inny skład sądu, niż ten, który rozpatruje sprawę główną). Do takich postanowień należą (art. 3941a a) odmowa zwolnienia od kosztów sądowych lub cofnięcie takiego zwolnienia oraz odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie; b) oddalenie opozycji przeciwko wstąpieniu interwenienta ubocznego oraz niedopuszczenie interwenienta do udziału w sprawie wskutek uwzględnienia opozycji; c) rygor natychmiastowej wykonalności; d) wstrzymanie wykonania prawomocnego orzeczenia do czasu rozstrzygnięcia skargi o wznowienie postępowania; e) stwierdzenie prawomocności orzeczenia; f) skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę, zarządzenie przymusowego sprowadzenia i aresztowania świadka oraz odmowa zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego sprowadzenia; g) odmowa uzasadnienia orzeczenia oraz jego doręczenia; h) sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa; i) zwrot zaliczki, zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz wynagrodzenie biegłego, mediatora i należności świadka, a także koszty przyznane w nakazie zapłaty, jeżeli nie wniesiono środka zaskarżenia od nakazu; j) oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego; k) zatwierdzenie ugody zawartej przed mediatorem; l) odrzucenie zażalenia; m) odrzucenie skargi na orzeczenie referendarza sądowego; n) zatwierdzenie ugody w sprawie odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów; o) wstrzymanie wykonania decyzji, w przypadku zawieszenia postępowania, na zgodny wniosek stron zamierzających zawrzeć ugodę w sprawie odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów. Przepisy prawa umożliwiają także złożenie zażalenia na postanowienie Sądu II Instancji (art. 3942 Takie zażalenie przysługuje na odrzucenie apelacji i należy je skierować do innego składu Sądu II Instancji. Nadto, zażalenie do innego składu Sądu II Instancji przysługuje również na odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie, oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego, zwrot kosztów procesu, o ile nie wniesiono skargi kasacyjnej, zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę. Zażalenie składa się w terminie tygodnia od dnia doręczenia postanowienia wraz z jego uzasadnieniem. Zażalenie powinno zawierać te same elementy co pismo procesowe (tj. miejscowość, datę, strony postępowania, oznaczenie sądu i sygnatury toczącej się sprawy, oznaczenie pisma, oznaczenie strony składającej pismo oraz podpis), a także winno wskazywać postanowienie, które jest zaskarżane oraz wniosek o jego zmianę lub uchylenie, a także zwięzłe uzasadnienie zażalenia. Zdjęcie poglądowe Fot.:

. 135 436 420 205 97 36 84 290

zażalenie od postanowienia sądu rejonowego